หลังจากการพิจารณาคดีเป็นครั้งแรกเมื่อวันที่ 20 มกราคม ค.ศ. 1649 ในเวสต์มินสเตอร์ฮอลล์ พระเจ้าชาลส์ “ข้าพเจ้าต้องการทราบว่าด้วยอำนาจใดที่ข้าพเจ้าถูกเรียกตัวมา ข้าพเจ้าควรจะทราบว่าอำนาจใดที่เป็นอำนาจที่ถูกต้อง”[4] พระเจ้าชาลส์ทรงยืนยันว่าสภาสามัญชนเพียงอย่างเดียวไม่มีอำนาจในการพิจารณาคดีผู้ใด พระองค์จึงไม่ทรงยอมยอมรับหรือปฏิเสธข้อกล่าวหา พยานสามสิบคนถูกเรียกตัวมาให้การแต่บางคนก็ได้รับการยกเว้น ศาลฟังคำให้การในห้องอีกห้องหนึ่งโดยไม่มีพระเจ้าชาลส์ พระองค์จึงไม่ทรงมีโอกาสสืบสวนพยาน ในเมื่อไม่ทรงยอมยอมรับหรือปฏิเสธข้อกล่าวหาศาลดำเนินการต่อไปราวกับพระเจ้าชาลส์ทรงยอมรับผิดในข้อกล่าวหา (pro confesso) ซึ่งเป็นประเพณีที่ทำกันในกรณีที่ผู้ถูกกล่าวหาไม่ยอมโต้แย้งข้อกล่าวหา พยานได้รับฟังโดยศาลเพื่อ “the further and clearer satisfaction of their own judgement and consciences”[5]

พระเจ้าชาลส์ถูกตัดสินว่าผิดตามข้อกล่าวหาเมื่อวันเสาร์ที่ 27 มกราคม ค.ศ. 1649 และถูกตัดสินให้ประหารชีวิต เพื่อแสดงว่าเป็นการตกลงในคำพิพากษาคณะกรรมาธิการทั้ง 67 คนที่เข้าร่วมประชุมก็พร้อมใจกันยืนขึ้น ในวันนั้นและวันต่อมาก็เป็นการรวบรวมรายนามสำหรับหมายประหารชีวิต ในที่สุดก็มีผู้ลงชื่อ 59 คนรวมทั้งสองคนที่มิได้อยู่ในการประชุมเมื่อมีการอ่านคำพิพากษา[6]

พระเจ้าชาลส์ทรงถูกปลงพระชนม์ด้วยการบั่นพระเศียรบนตะแลงแกงหน้าตึกเลี้ยงรับรองของพระราชวังไวท์ฮอลล์เมื่อวันที่ 30 มกราคม ค.ศ. 1649